Nog eens 3 dagen.

Zo even denken waar we gebleven waren hoor..
Donderdag was een lekker hangdagje waarop we Akihabara af gingen struinen. Mijn hoogtepunten waren dat ik voor het eerst in een Arcade heb gespeeld (vooral Arcade Heart, een spel waarin animemeisjes met elkaar vechten en ik steeds won tot ‘Fiona Mayfield’ de Maid kwam met een zwaard groter dan zichzelf), een paar hele random foto’s heb gemaakt (jullie zien ze ooit nog wel, ik mag maar max 10 foto’s op deze site en dat is nu dus vol TT) EN een GEWELDIGE pen voor de touch screen van mijn wordtank heb gekocht! Het is een soort zilvermetalen hangertje met het puntje van zo’n pen eraan, in de vorm van een vleugel met een soort Keltisch cilindertje eronder. Verder hebben we die dag een onigiri (rijstbal, in mijn geval met zeewier erin yum yum) gekocht en lekker in onze kast erm kamer gehangen.
Vrijdag zijn we met Jen naar Odaiba gegaan en hebben we een heuse kermisachtige dag gehad. Hiervoor hebben we Ginza even bekeken. Chiel stond prachtig afgebeeld tegen het grootste Sony gebouw ooit met overal SONY erop geschreven toen hij treurig zei: ‘Eigenlijk zou ik toch wel het Sony gebouw willen bekijken, maar waar we dat ooit gaan vinden…’ Na hem vriendelijk op de feiten gewezen te hebben heeft hij daarbinnen een tijdje staan slobberen over de nieuwste en mooiste camera die er is. Je kon samen met de camera en een grote poster van een of andere superleuke dorama (tv serie) ster (die ik wel ken maar ik weet niet meer waarvan) op een foto gemaakt door zo’n camera, en het was gratis dus heb ik dat maar gedaan. Met de volle zon op je naar het Imperial Palace lopen terwijl magere Chinezen langslopen in hun leren broek zonder ook maar enig vertoon van zonnesteek (behalve dat ze een leren broek aan hebben getrokken dan) is geen lolletje, maar gelukkig zagen we Jen daarna en gingen we ergens binnen lunchen. Daarna kwam dus die trip naar Odaiba. Na op de monorail gezeten te hebben met het dreigende gevoel dat dat ding ieder moment een loop de loop zou kunnen maken, reden we ineens langs het Vrijheidsbeeld (!) We waren dus te ver gereden en moesten terug. Oh nee, het was toch een kopie van het origineel. Bij het uitstappen negeerden we de teleportation gate (die was er echt!) en liepen we helemaal op eigen poot en megaroltrap naar Fujifilm. Begroet werden wij door supergrote posters van aanstormende dorama, en Jen en ik werden wild. Binnen was ook nog eens merchandise van oa de dorama Nodame Cantabile en van Zettai Kareshii <3. Tot mijn grote spijt heb ik niets gekocht. Hierna zijn we doorgelopen naar het zeer grote reuzenrad waar Jen graag in wilde, en hebben we neergekeken op alles om ons heen. Het mooiste was nog dat de volle 360 graden lang hetzelfde liftmuziekje op ‘loop’ (herhalen dus) stond, zodat we gehersenspoeld naar buiten kwamen. Dit leidde oa tot Jen’s aankoop van een mysterieus sinasdrankje dat voorgebruik keihard geschud moest worden. Nadat Chiel zijn agressie erop had losgelaten, doken we angstig weg toen het blikje geopend werd waarna er absoluut niets gebeurde. Uiteindelijk bleek dat er in het blikje een soort kauwbaar slijm zat dat goed door de vloeistof gemixt moest zijn vóór consumptie. Onder de invloed van liftmuziek en slijm wandelden we een vage zaal in met zeer veel grijpmachines, een levensgrote cut-out van een bebloud evil meisje uit een film of game waar we jolig mee op de foto zijn gegaan, en hebben we mijn eerste purikura (van die foto’s uit een hokje, die je helemaal kunt editen en die dan als stickers naar buiten komen) genomen. Ze waren zeer goed gelukt. In onze nopjes namen de de neko no basu (uit totoro, het is echt waar, ik laat de foto nog wel eens zien) naar het dinee. Dit bestond uit een Hawaiiaans restaurant in een zaal waarbij het plafond op Harry Potteresque wijze de lucht nabootste, behalve dat het om het halfuur ineens nacht werd volgens dat ding. De zalmpizza zonder zalm smaakte alsof er iets aan ontbrak. ’s Avonds hebben we lekker Teen Titans op de laptop zitten kijken. Oh en ook nog Family Guy.
VANDAAG gingen we naar Kamakura. Het was een bewegingsrijke dag. We hebben niet eens de grote Buddha gezien (schande) wan we gingen totaal de andere kant op. Hierdoor stuitten we op wat populaire en vooral ook mooie tempels. De laatste die we zagen was de Kenchou tempel, ook wel bekend als de vooraanstaande onder de Zen tempels. Dit was allemaal heel indrukwekkend, en ik was al doodop van alle activiteit, toen ik ineens zag wat een GIGANTISCHE MONSTERSPINNEN hier actief waren. Desalniettemin sleurde een avontuurlijk stukje mij achter Chiel aan in een zoektocht naar hogere gronden, want dat zou zo interessant zijn. Leuke toori….stenen trap….mooi beeld en bamboebos…..stenen trap…..stenen trap…..standbeeld van ominous vogelgod die zijn hand waarschuwend ophoudt, foto gemaakt en daarna genegeerd…stenen trap…..hele dunne smalle lange dunne trap…..nog dunnere smallere oneffen stenen trap……uitkijkpunt, ontzettent buiten adem. Ineens blijken we bovenop een hele berg te staan! Ok leuk natuurlijk, maar we moesten wel weer naar beneden. Als je een berg opgaat moet je er een de andere kant weer afkunnen, toch? Ok prima, wij gaan lopen. Het enige punt was dat de trappetjes opwaren, en op een gegeven moment het pad ook bijna. Over rotsen klauteren en soms kleine verborgen schatten zoals rotsen, megavlinders die op mijn hand bleven zitten en schrijntjes vinden is allemaal hartstikke leuk, maar constant werden we weer opgewacht door een moederfiguur uit de arachnowereld, en we leken nog steeds niet naar beneden te gaan. Later bleek dat we zonder enige voorbereiding of materiaal (en ik op mijn SLIPPERS nota bene) een zeer lange hiking tocht hadden afgelegd, die bedoeld was voor mensen met rugtassen en een dag aan tijd. Wij waren echter net voor het echt donker werd beneden, gelukkig. Ik klopte mezelf eerst hevig af, want dankzij die slippers voelde ik de hele tocht lang dingen over mijn voeten krioelen, en ik had meerdere keren gezoem van muggen en erger in mijn oren gehoord. Gelukkig was Chiel voor het grootste deel van de tijd voor me uit gelopen zodat hij eventuele bewoonde webben voor zijn rekening kon nemen, maar ik was toch blij weer beneden te zijn. Het was even een toch naar huis, maar hier zitten we dan toch weer, wederom verfrist door een Family Guy-Teen Titans combo, en gaan we ons mentaal voorbereiden op de uitdaging die ons morgen voor het hoofd staat: Het doen van de was.
Ooit zien jullie foto’s, dat beloof ik (Niet van de was overigens, dat zou en beetje griezelig zijn)
-xxxxx-
PS Ik heb ergens in deze periode nog voor 100 yen een manga van Sexy Commando gekocht in een winkl vlakbij het hotel die verder alleen maar vieze boekjes verkoopt. Sexy Commando is helemaal niet pervers overigens, hoewel de naam ervan niet in zijn voordeel werkt.