dag 4 en 5 (ik tel inclusief dag van aankomst)

Yo allen! Ik weet nog niet wanneer jullie dit lezen want mijn internet is momenteel dooier dan Chiel onder een Ganguroberg, dus ik typ momenteel even alles in word (hoe middeleeuws) Gisteren was het weer een vruchtvolle dag met een ontmoeting met Dex die leidde tot (voor mij) een giga ontdekking van winkels met 1000 yen kleding, manga van Ouran hosutobu en sleutelhangers van de neko no basu. Het Sunshine biru was hier zeer nuttig voor, na een lunch op de 3e verdieping van een berg groente voor mij, een per ongeluk besteld veel te pittig kommetje hete soep voor Chiel en ook voor Dex, die wel wist dat het pittig zou zijn. Natuurlijk hebben wij dit niet van een Engelstalige kaart besteld, want toen we die kregen heeft Dex de serveerser en de eigenaar (een kaal oud en mager Chinees mannetje) erbij gehaald en in nobby Japans geclamoureerd dat hij zoiets niet kon lezen en dat hij een Japanse kaart moest hebben. De serveerster schaamde zich rot en de eigenaar vond het allemaal prachtig. Ook zijn we langs een make-your-own-bear shop gelopen waar een grote ton roterende vulling luguber stond te zijn, en zijn nog meer Japanners discriminerend tegen ons geweest. Een paar voorbeeldjes:
1. Iedere keer weer die Engelse menukaart, maar ik moet toegeven dat het soms handig is
2. In de metro zitten met een lege plek naast je terwijl iedereen blijft staan, maar dat zodra je uitstapt iemand WEL op die lege plek gaat zitten
3. Naast iemand gaan zitten die vervolgens een stoel opschuift.
Overigens ben je wel goed genoeg om bovenop te slapen blijkbaar, want eergisteren en gisteren heb ik beide keren naast een slapende Japanner gezeten die mijn schouder praktisch als kussen benutte. Het vest dat ik gekocht heb heet ‘Bomb Squirrel’ en bevat dan ook plaatjes van eekhoorns die bommen vasthouden. Ik heb genoten in Animewinkels hoewel ik me steeds zorgen maken dat chiel en Dex zich zouden vervelen,maar die amuseerden zich kostelijk door alle otaku na te doen, luidkeels overigens. ’s Avonds sprongen Chiel en ik ineens toch mar de bios in (DUUR) waar de nieuwe Ghibli draaide, helemaal zonder ondertitels ^^ Het heette in het Nederlands iets van ‘Ponyo bovenop de dijk’ of iets dergelijks, en was, zoals Ghibli betaamt, schattig, kunstzinnig, mooi en met goede muziek. De taal was redelijk simpel dus best een beetje te volgen (bovendien is het echt kicken om in Japan een nieuwe animefilm te kijken)
Ik herinner me net dat voor deze Dex files (huh huh) we ook nog Ueno Park hebben bekeken. Mijn camera batterijen waren op dus dat was balen, maar ik heb daar vooral genoten van GIGANTISCHE raven met hele vage snavels, die je heel dichbij lieten komen, libelles als helikopters, grote zwart met fluorescerend groene vlinders en van die mysterieuze grote zwarte insecten die bijna zo groot zijn als vogeltjes (of zijn het vogeltjes die bijna zo groot zijn als insecten?) die blijkbaar veel in Ghiblifilms voorkomen.
Vandaag (10 sep) gingen we eerst richting Roppongi omdat ik de Heiwa Nakajima foudation zou ontmoeten. Voor het grootste deel sloeg ik een gigantische flater. Zo had ik Chiel even mee nar boven genomen om te vragen hoe lang het zou duren zodat hij dan en dan terug zou komen, maar dachten zij dat hij er ook bj moest blijven en hebben ze een stoel voor hem bijgezet, liep mijn kanjikennis helemaal vast toen ik in een soort gastenboek moest schrijven, dacht de meest senior meneer daar dat ik uit xenofobie geen sushi at zodat ik moest uitleggen dat ik Japans eten juist erg lekker vind maar ik wegens allergieën ziek word als ik het eet, en kreeg ik ineens 82500 yen in mijn handen gedouwd zonder dat ik wist waar het voor was en in een zo’n verbazend en druk moment dat ik niet eens goed de kans kreeg om ze te bedanken. (ik heb ze er inmiddels grondig over gemaild en ik neem an dat het een beginbetaling is voor mijn beurs).Wel denk ik rijkelijk gescoord te hebben et de zelfgemaakte Delfts blauw das, de twee meishi tasjes en het lavendeltasje die ik had meegenomen als cadeautjes. Ook was iedereen heel erg vriendelijk en waren er nog wat andere mensen, namelijk een andere beursontvangster uit Zweden die ongeveer net zo gebrekkig sprak als ik, en een nieuwe sensei van APU. Bij vertrek iedereen hartelijk bedankt, en toen besloten we dat we ‘wel even naar de ambassade zouden lopen’. Dat viel vies tegen, want elke politieagent die we de weg vroegen zei weer wat anders ingewikkelds terwijl we er later achter kwamen dat ze net zo goed allemaal hadden kunnen zeggen LOOP RICHTING TOKYO TOWER. Ook het vinden van de Touyou Eiwa Jogakuin school waar mijn oma vroeger les heeft gehad verliep zo, en aan het eind van deze belachelijke wandeltocht waren we verhit en geïrriteerd. Bovendien mochten we noch bij de ambassade, noch bij de school naar binnen van de eigen-meningloze bewakers, dus konden we alleen foto’s van het hek maken. Wel heb ik wat stalkfoto’s weten te maken van de meisjes in uniform die daar nu naar school gaan. Tevens reed er een bus Japanse schooljongens voorbij waarvan er een aantal heel vrolijk naar ons zwaaiden (^__^ the youngsters are aging quite nicely by the looks of it). Gelukkig kwam alle vrolijkheid weer terug toen we die avond met Jen afspraken in Shibuya (in Shibuya is een standbeeld van een hondje met een verhaal dat heel erg lijkt op dat van Grey Friar’s Bobby, zoek maar op) We liepen nog maar net Shibuya in tot er (alweer) iets zeer vreemds gebeurde. Ineens liep er een Japans meisje op me af en zei ‘….Alex?’ Dan denk je wel ff 0.0;;;;;;;;;;;;;wth maar het bleek Mayumi te zijn, het meisje dat we in Akiba ontmoet hadden waarmee we naar dat vge feest waen gegaan. Ik herkende haar heel snel, maar het was even een rare gewaarwording. Sowieso is het heel raar als je bedenkt dat van de vele miljoenen Jappen die rondlopen in Tokyo je net die ene die je kent ineens tegenkomt op een totaal andere plek dan je haar oorspronkelijk ontmoet had. Dit komt samen met de freak ontmoeting met Tijmen en dat bizarre tv interview hoog op de lijst te staan. Na haar gedag gezegd te hebben, zijn Jen, Chiel en ik (Mayumi had al gegeten) okonomiyaki (ik met mochi en kaas) gaan eten, het was erg lekker. Dat weggespoeld hebbende met een mango frappucino (ofzo) in de Starbucks (oh voor de meisjes, dat spul werd 20 cm voor mijn neus neergezet en ik wilde het pakken, maar een behoorlijk mooie werknemer vroeg of hij me kon helpen, dus ik:’^___________^ ja ehm, mijn frappucino staat daar ^^;;;;’ en toen pakte het voor me en gaf hij het aan met een hele gedienstige smile >.<) zijn we toch maar even niet de nacht gaan doorhalen en weer naar huis gegaan, en hier zit ik dan. Ik hoop grondig dat jullie dit ooit nog lezen, maar internet hier test mijn geduld zeer grondig. Cyaz!